İnsan, bu dünyada olmaklığıyla birtakım sorulara kendini muhatap kılar. Çünkü dünya hayatı ancak sorularla ilerler. Ben kimim, ne yapmalıyım, mutlu muyum, neden böyle oluyor vb. soruları hepimiz ömrümüzün bir yerinde yanımızda taşırız, belki de yaşamımız sona erene kadar taşıdığımız sorular da olabilir bunların içinde.
Fakat bütün bu sorulardan sonra soruların sultanı gelip günün birinde yakamıza yapışır ve ölümümüze kadar bizden kendisi hakkında türlü cevaplar bulmamızı ister. Soru şudur: Nerede tükettin ömrünü?
İsmet Özel, “yaşamak geçti başımdan” demiştir bu soruya, Yahya Kemal ise “gördüm ve anladım yaşamak macerasını“.
Hayatımız boyunca sorduğumuz soruları bir vücudun organları gibi düşünmek gerekli belki de. Nerede tükettin ömrünü, sorusunu sorduğumuzda sorulardan heybetli bir bütüne, bir vücuda ulaşmış oluruz. Bu mutluluk vericidir. Çünkü onca sorunlarla, sorularla cebelleşen insan, sonunda bir toplama cevap olabilecek bir soruya, bir bütüne varmıştır bu soruyu sorarak.
Sadece bu soruya varış bile “var olmanın” hakkının verildiğine delalet gösterilebilir. Ve elbette bu soruya verdiğimiz cevapların içinde uzunca bir “keşke” yatılıdır. Bu soruya gelmek için yaşarız ve bu soruya bir yanıt bulmayı başarabilmişsek bile, bu yanıt elbette hüzünlüdür. Çünkü burası dünya.
Merhaba, ben Nizamettin GÜMÜŞ. Bu blogda “nerede tükettin ömrünü” sorusuna cevap arıyorum. Bunu yaparken de şehirleri, mekanları ve tarihi yanıma alıyor; bir ömrün ancak bunlarla, yani hayatla kurulabilecek bağlar sonucu soruların sultanına cevap bulabileceğimi düşünüyorum..